Wyobraź sobie, że pewnego słonecznego dnia w twoim mieście zatrzymuje się ruch na ulicy. Kierowcy autobusów i taksówek zostawiają swoje pojazdy i idą na spacer. Sprzedawcy nagle przestają podawać towar i rozpoczynają nieprzerwany piknik. Doradcy bankowi ściągają marynarki i zaczynają opalać się na dachach biurowców. Wszystko się zatrzymuje. Produkcja i przepływ kapitału ustają, a całą swoją energię można skupić na radości życia. Rozpoczyna się nieustająca fiesta. Celebracja czasu wolnego. Święto robienia niczego. Dziś bardzo trudno to sobie nam nawet wyobrazić.

Polskie społeczeństwo jest jednym z najdłużej i najwięcej pracujących w Europie. Współczesne metody produkcji zatarły granicę pomiędzy czasem pracy a czasem wolnym. Praca wkroczyła do naszego domu, zagościła w naszych komputerach, zdominowała nasze relacje z innymi ludźmi, naszą edukację i rozwój, naszą osobowość. Praca to my. Odkąd kreatywność, myśl i język są podstawowymi elementami produkcji wartości w późnym kapitalizmie, praca stara się uchodzić za nie-pracę, staje się tym samym, co realizowanie swojej pasji, i przypomina niekończący się proces twórczy. Atrybuty takie jak dyspozycyjność emocjonalna, pomysłowość, zaangażowanie, umiejętność komunikowania się, mobilność, korzystanie ze swojej tożsamości, ciągłe rozwijanie swoich umiejętności, przypisane kiedyś artystom, są aktualnie charakterystyczne dla większości zawodów.

Twórcy spektaklu Po linii najmniejszego oporu zastanawiają się, jak można się dziś sprzeciwić współczesnemu wyzyskowi pracy, gdy jego narzędzia zaczęły do złudzenia przypominać metody artystyczne. Analizując specyfikę pracy aktora, badają możliwości wyciągnięcia jej spod przymusu produktywności. Czy aktor na scenie może być leniwy? Czy może robić mniej? Lenistwo jako strategia oporu wobec restrykcyjnych wymogów wydajności w dzisiejszym świecie może być szansą na uwolnienie się od presji bezustannej aktywności. Ale czy współczesne społeczeństwo pracy zna jeszcze inne czynności, w imię których warto tę wolność zdobywać?