Zamożny, pewny siebie mężczyzna wysyła list z propozycją matrymonialną do najpiękniejszej kobiety w mieście. Tak rozpoczyna się jeden z najbardziej zawiłych psychologicznie dramatów wybitnego niemieckiego dramaturga Tankreda Dorsta. Nie bez przyczyny w podtytule autor nazwał sztukę studium o prawdzie. Prawdzie, której sam nie chce zdradzić, albo która w ogóle nie istnieje… Po czyjej bowiem stronie leży prawda w przypadku braku porozumienia między ludźmi, w przypadku chłodnych relacji, zdrady będącej ucieczką od niezrozumienia, a może wołaniem o miłość. Czy istnieje prawda obiektywna?

W ujęciu Dorsta nawet z pozoru banalna historia małżeńskiego trójkąta nabiera wymiarów niemal metafizycznych, stając się niezwykle interesującym eksperymentem scenicznym, w którym każdy widz musi szukać swojej własnej odpowiedzi.

Tankred Dorst (ur. 1925) jest jednym z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy niemieckich, scenarzystą i twórcą filmowym. Napisał ponad trzydzieści sztuk teatralnych, scenariuszy filmowych i radiowych, librett operowych i baletowych, bajek dla dzieci; jest także autorem przekładów z języka francuskiego (Diderot, Molier). Był wieloletnim dyrektorem artystycznym Bonner Biennale – najważniejszego festiwalu dramaturgii współczesnej w Niemczech, a następnie Neue Stücke aus Europa w Wiesbaden. Obecnie – wraz z żoną Ursulą Ehler, od 1970 roku współautorką wszystkich jego tekstów – mieszka i pracuje w Monachium.
Popularność przyniósł Dorstowi cykl dramatów, których osnową stały się biografie znanych ludzi: Toller (1968), Mamut (1973), Der verbotene Garten (Zakazany ogród, 1983), Pustynia(2005). Zainteresowanie Dorsta zawsze wzbudzała zagadkowa natura człowieka – jego nieokreśloność, teatralność życia, bierność, wycofanie jako sposoby dostosowania się do obowiązujących reguł, tematy podejmowane m.in. w Ja, Feuerbach (1974), Pan Paweł(1994); Fernando Krapp napisał do mnie ten list (1992). Autor wciąga w nich widza w specyficzną grę prawdy i iluzji.
Tankred Dorst jest laureatem wielu nagród, m.in. berlińskiej nagrody im. Gerharta Hauptmanna (1964), nagrody im. Georga Bűchnera (1990), nagrody im. Ludwiga Műlheima za sztukę religijną Korbes (1991), nagrody im. E.T.A. Hoffmanna (1997) oraz nagrody im. Maxa Frischa (1998).