Spektakl to wariacja na temat głośnej książki Małgorzaty Halber – pisarki, dziennikarki, rysowniczki. Autorka, opisując swoje osobiste doświadczenia, mierzy się z tabu kobiecego alkoholizmu, przekracza je, skłania do przyjęcia nieoczywistej perspektywy. Halber traktuje bowiem nałóg jako symptom czegoś głębszego, trudnego do rozpoznania i nazwania, prowokującego do namysłu nad tym, w jaki sposób tworzymy więzi z innymi i z samymi sobą. Kameralny spektakl Anny Smolar stawia w punkcie wyjścia kilka pytań – prostych i podstawowych.

Kim jesteśmy dla siebie?

My, członkowie rodziny, współpracownicy, sąsiedzi, współobywatele?

My twórcy i widzowie, zebrani w jednej sali?

Jak rozmawiamy? Jak słuchamy? Czy pomagamy?  Czy pogrążamy?

Czy jesteśmy zależni czy niezależni?

Recenzje

„To jeden z tych spektakli, w których od pierwszej sceny nie ma wątpliwości, że reżyserka wiedziała, co chce powiedzieć i umiała swój pomysł przełożyć na zadania dla aktorów. Może dlatego czują się tak znakomicie w swoich rolach, w połowie zadanych, w połowie prywatnych“.
„Żaden z aktorów nie próbuje niczego dopowiadać, uwypuklać, komentować. Role rysowane są precyzyjną kreską, oszczędnie, bezbłędnie. Znakomicie wpisują się w zdystansowaną, beznamiętną, na pozór czysto formalną, koncepcję reżyserki“.
Warto rozmawiać na trzeźwo Iwona Torbicka
wielkopolska. kultura u podstaw

“[…] fenomenalna – zdystansowana, a gdy trzeba ekspresyjna – Natasza Aleksandrowitch“.
“Dwie Izabele (stonowana, naturalna Izabela Beń i przepełniona wewnętrznym smutkiem Izabela Wierzbicka), Dawid (swobodny Dawid Lipiński) i Marcin (świetnie – choć tylko do pewnego momentu – powstrzymujący wewnętrzny gniew postaci Marcin Trzęsowski) znakomicie sygnalizują podskórny rys wewnętrznego złamania osobowości swoich scenicznych bohaterów przez nałóg“.
W oparach ironii Piotr Dobrowolski
Teatr

„Kaliski teatr kończy ten rok premierą udaną, interesującą i dającą do myślenia. Najgorszego człowieka na świecie Małgorzaty Halber w reżyserii Anny Smolar można polecić każdemu – początkującemu studentowi, profesorowi wyższej uczelni, notorycznemu bezrobotnemu, technikowi budowlanemu, nawet księdzu. Kobietom również, tym bardziej, że jest to rzecz stworzona przez kobiety i o kobietach. Choć nie tylko“.
Spowiedź alkoholików jak spowiedź nas samych Robert Kordes
Życie Kalisza nr 48/2016

„Najnowsza premiera kaliskiego teatru jest nie tylko dobrze wymyślona i wyreżyserowana, mądra i inscenizacyjnie atrakcyjna, ale także porządnie zagrana. Szczególnie przez panie: Nataszę Aleksandrowitch, Izabelę Bień i Izabelę Wierzbicką (brawo!)“.
Z nami się nie napijesz? Mike Urbaniak
Pan od kultury

„W każdej z tych warstw scenicznej układanki kaliscy aktorzy (Aleksandrowicz, Izabela Beń, Dawid Lipiński, Marcin Trzęsowski, Izabela Wierzbicka) są przekonujący, precyzyjni, powściągliwi. Zawieszeni między wstydliwym wyznaniem a czarnym humorem“.
W teatrze o piciu. Anna Smolar znalazła sceniczny patent na głośną książkę “Najgorszy człowiek na świecie” Witold Mrozek
wyborcza.pl

„Luźna adaptacja książki Małgorzaty Halber to mocny spektakl o alkoholizmie, zrobiony z ironią, dowcipem i niestroniący od patosu. Brzmi strasznie? Teatrowi Anny Smolar, wybitnie inteligentnemu i bardzo przystępnemu zarazem, niestraszne żadne zadanie“.
Rok 2016 w teatrze: katostandup, komando kobiet i spektakl, który wygania cię na ulicę Witold Mrozek
wyborcza.pl

“Smolar odrzuca brutalizm fizycznej przemocy, deliryczne wizje i martyrologiczne przedstawienia alkoholika-cierpiętnika, w których nałóg zawsze miał coś z pięknej porażki. Siła jej artystycznego przekazu tkwi w mocy pojedynczej historii, jednostkowego bohatera, którego indywidualne doświadczenie może się okazać uniwersalnym. W tym sensie teatr Smolar to teatr małych form i małej narracji, który konsekwentnie odrzuca wielkie hasła i duże narracje. Nie ma w niej potrzeby pedagogicznego rugania publiczności, wskazywania na niemiłe konsekwencje nałogu, pouczania kogokolwiek. Tym bardziej głos Smolar jest obecnie jednym z najciekawszych w polskim teatrze”.
Teatr małej formy Piotr Ziółkowski
e-teatr.pl

Spektakl brał udział w 23. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.